….το μέλλον είναι εδώ …

Η έννοια της αειφορίας  έχει σήμερα διεισδύσει στην ατζέντα κάθε διεθνούς και εθνικής  πολιτικής. Η  αέναη ανάπτυξη ως το κύριο δομικό στοιχείο του  κυρίαρχου καπιταλιστικού συστήματος, επινόησε την αειφόρο ανάπτυξη στην αναζήτηση της ισορροπίας  ανάμεσα στην ασύδοτη οικονομία , την κοινωνία και το περιβάλλον και σε αυτή την προσπάθεια  στρατεύτηκαν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί  όπως ο ΟΗΕ, ο ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ, UNESCO,  κλπ.

Τι είναι  όμως η αειφορία? στην ασαφή και αμφιλεγόμενη  έννοια  της αειφορίας και της αειφόρου ανάπτυξης,  ο Μιχάλης Φωτιάδης,  στο άρθρο του με τίτλο «Αειφορία και αειφόρος ανάπτυξη: μία (ακόμα) κριτική θεώρηση»,  προσπαθεί να συμβάλει στη νοηματοδότηση   των εννοιών μέσα  από την πληθώρα των θεωρητικών και ιδεολογικών προσανατολισμών που  συναντώνται τόσο στο δημόσιο λόγο, όσο και στις πολιτικές που εφαρμόζονται  στο «όνομα» τους, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο  και στο διάλογο και τον προβληματισμό για την προσέγγιση τους  μέσα στην εκπαιδευτική πραγματικότητα.

Εφόσον από το 2002 (Διεθνής Διάσκεψη στο Γιοχάνεσμπούργκ – Agenda 21) ήρθε στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας  η  αειφορία, δημιουργήθηκαν σειρές νομοθετικών ρυθμίσεων και εργαλείων,  είτε με την έννοια των «εντολών», είτε των «ελέγχων» για την εφαρμογή της.  Αναπτύχθηκε  μια ποικιλία μεθοδολογικών πλαισίων για τη δημιουργία δεικτών,  είτε για την αποτύπωση  είτε για  το σχεδιασμό της πολιτικών στην προσαρμογή  προς την αειφορία  ολόκληρων γεωγραφικών περιοχών ή σειράς οργανισμών.

Αυτή τη διαδικασία  «μετασχηματισμού του σχολείου της Νεοχωρούδας  σε Αειφόρο» καταγράφουν στο άρθρο τους  οι Βασιλική &  Όλγα Ιππέκη και Βέτα Τσαλίκη, διερευνώντας την εμπειρία των εκπαιδευτικών που εργάστηκαν προς αυτή την επιλογή.

Στα συμπεράσματα τους καταγράφονται το «άνοιγμα» του σχολείου στην τοπική κοινότητα, οι συνεργατικές διαδικασίες που αναπτύχτηκαν καθώς και η εφαρμογή νέων μεθοδολογικών προσεγγίσεων στην εκπαιδευτική διαδικασία, στοχεύοντας πάντα στην περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση των μαθητών.

Μπορεί στην πολιτική σφαίρα οι ασαφείς και αμφιλεγόμενοι όροι να κρύβουν κινδύνους, στην εκπαίδευση όμως, μπορούν να αποτελέσουν  παιδαγωγική πρόκληση, καθότι αποζητούν την κριτική θεώρηση τους στην  αναζήτηση ερμηνειών και νοήματος σε μια εμπλοκή συλλογικής διαδικασίας.

Ωστόσο, αν δεχθούμε ότι  ακόμα η επικρατούσα αντίληψη για την αειφορία  συνεχίζει να είναι ο ορισμός που δόθηκε στην έκθεση της Brundtland , όπου κυρίαρχη είναι η σκέψη στο μέλλον  και στις επόμενες γενιές, διάσταση που φαίνεται να απουσιάζει σταθερά στα εκπαιδευτικά projects για την αειφορία, καθώς και η παγκόσμια θέαση όλων των ζητημάτων ,  ίσως  είναι σκόπιμο εμείς, οι εκπαιδευτικοί,  να αναζητούμε «το βλέμμα στο μέλλον»,  σαν αντίσταση στη ματαιότητα και την αδράνεια που προκαλούν οι δυσκολίες από τη γενικευμένη κρίση που βιώνουμε, διερωτώμενοι: Οδεύουμε προς την οικολογική καταστροφή ή προς ένα τεχνολογικό παράδεισο?