"Να τελειώνουμε με τις Μεγαλουπόλεις – Μανιφέστο για μια οικολογική μετα-αστική κοινωνία", του Γκιγιόμ Φαμπουρέλ, Εκδόσεις: οι Εκδόσεις των Συναδέλφων, Αθήνα 2022

Ο Γκιγιόμ Φαμπουρέλ, καθηγητής Γεωγραφίας, Αστικού σχεδιασμού και Πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Λιόν, μετά την έκρηξη της πανδημίας του Covid-19, κυκλοφορεί ένα Μανιφέστο για μια οικολογική μετα- αστική κοινωνία, με τον τίτλο «Να τελειώνουμε με τις Μεγαλουπόλεις», προσδιορίζοντας ότι η πρωταρχική αιτία της εμφάνισης και της διασποράς του Covid-19, πρέπει να αναζητηθεί στην αυξανόμενη αστικοποίηση της Γης, η οποία έχει επιταχυνθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορούμε να μιλάμε πια, για «μητροπολιτικοποίηση του κόσμου».

Έχουμε μια αστικοποίηση μέσω της πύκνωσης και επέκτασης, που εξαντλεί το φυσικό περιβάλλον, εκμεταλλεύεται το σύνολο των φυσικών πόρων, αποικιοποιεί κοντινούς και μακρινότερους τόπους, καταστρέφοντας τους ζωτικούς χώρους άλλων ειδών ζωής και διαταράσσοντας κάθε κοντινό αλλά και απομακρυσμένο οικοσύστημα μέσω της εντατικοποιημένης γεωργίας, της βιομηχανικής παραγωγής ενέργειας, της μαζικής διασκέδασης, καθώς και της επέκτασης των οδών ταχείας κυκλοφορίας.

Τάσσεται υπέρ της οικοδόμησης μιας οικολογικής κοινωνίας εκτός των μεγάλων πόλεων, ως το μόνο βιώσιμο μέλλον για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη.

Η αστικοποίηση - μητροπολιτικοποίηση του κόσμου είναι ένα στη βάση του πολιτικό πρόβλημα.

Παγκοσμίως, οι οικονομικές και πολιτικές εξουσίες συμπράττουν με από­­λυτη σύμπνοια, όχι για να αποκαταστήσουν μια σχέση σεβασμού με τη Γη μπροστά σε μια πρωτοφανή οικολογική κρίση, όχι για να αγωνιστούν, έστω και αργά, ενάντια στις κοινωνικές και τις (ήδη τεράστιες) εδαφικές ανισότητες, όχι για να υπερασπιστούν τα δημοκρατικά καθεστώτα απέναντι στις ποικίλες αυταρχικές εκτροπές που τα υποσκάπτουν. Όχι. Η συμμαχία τους βασίζεται σε ένα και μοναδικό σημείο: την απρόσκοπτη προώθηση της μητροπολιτικοποίησης του κόσμου.

Ασφυκτική και μπετονένια η μεγαλούπολη, μας χωρίζει και μας αποκόπτει από τη φύση και τη ζωή. Εξαρτιόμαστε πια πλήρως από τεχνικούς και οικονομικούς μηχανισμούς ώστε να ικανοποιούμε τις ζωτικές μας ανάγκες, της τροφής, της στέγασης, της αναψυχής και της συναναστροφής, ενώ ευρύτερα όλο και περισσότεροι άνθρωποι υποβάλλονται σε επιτάχυνση του ρυθμού ζωής τους την οποία βιώνουν ως κενή νοήματος.