Oι εικόνες να ζωντανέψουν σε ιστορίες… οι ιστορίες για να γίνουν εικόνες

Παραμύθι, …μύθι, …μύθι, …!!

Μια γνώριμη λέξη από τις πρώτες μέρες της ζωής μας, η οποία πάντοτε μας συνόδευε με ένα γλυκό νανούρισμα. Παραμύθι, …κάτι που αγγίζει και τους μικρούς και τους μεγάλους. Κάνει την ψυχή να γαληνεύει και το μυαλό να πλάθει εικόνες και να ταξιδεύει σε έναν ονειρικό κόσμο, γεμάτο περιπέτειες, δράση και μυστήριο. Πώς μπορείς λοιπόν, όταν έχεις απέναντί σου παιδιά, να μην γίνεις και ‘συ παιδί; Πώς μπορείς λοιπόν, να μην ξαναβρίσκεις την παιδικότητά σου, όταν καθημερινά γυρίζεις τον χρόνο πίσω, ακούγοντας την παιδική φαντασία και σκέψη, να πλάθουν ιστορίες, καθώς εκείνα –τα παιδιά!- βλέπουν ένα έργο του Van Gong ή του Picasso, …καθώς βλέπουν στην ζωγραφική απλές γραμμές και χρώματα αγκαλιασμένα να δίνουν μια άλλη διάσταση στην ιστορία της τέχνης, μια άλλη διάσταση στην δημιουργία ενός έργου τέχνης; Ένα εικαστικό παιχνίδι που δίνει χαμόγελα στις παιδικές ψυχές. Όμως υπάρχει και η αντίστοιχη λογοτεχνική πλευρά, όπου οι λέξεις δίνουν ζωή, όπου τα γράμματα του αλφαβήτου ενώνονται και πιάνουν απ’ το χέρι τους τόνους, τις παύσεις, τις τελείες, τα θαυμαστικά και όπου το μαγικό κουτάκι της φαντασίας ανοίγει και η μια λέξη φέρνει την άλλη και η μια πρόταση ακολουθεί την άλλη και όλα αυτά μαζί γίνονται ένα παραμύθι. Έτσι κάπως ξεκίνησαν όλα και στο δικό μας σχολείο, στην δική μας τάξη…, γιατί η ζωή μας είναι σαν τα παραμύθια…. Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, ήταν ένα σχολείο που προσπαθούσε να δώσει εφόδια, ερεθίσματα και εμπειρίες σε όλα τα παιδιά. Προσπαθούσε να κρατήσει αναμμένη τη φλόγα της δημιουργικότητάς τους, αλλά και να τα ευαισθητοποιήσει, βγάζοντας τις κρυμμένες σκέψεις τους και ενσωματώνοντάς τες στο παραμύθι. Έπλαθαν ιστορίες για να γίνουν εικόνες...., διάβαζαν εικόνες για να ζωντανέψουν ιστορίες και ποιήματα. Πριν ένα χρόνο διαβάσαμε ένα απόσπασμα από το έργο του Έρμαν Έσσε: «Δέντρα Σκέψεις και Ποιήματα», ώστε να ζωντανέψουμε κι άλλο την ευαισθητοποίησή μας για τον κόσμο μας, την φύση και τον άνθρωπο, να δούμε πως ό,τι υπάρχει γύρω μας αναπνέει τον ίδιο αέρα, νιώθει το ίδιο ήλιο, και δροσίζεται με τις ίδιες σταγόνες βροχής… Ήταν ένα μάθημα, όπου σε κάθε ευκαιρία θυμόμασταν τα λόγια του Έσσε: «Τα δέντρα είναι ιερά. Όποιος ξέρει πώς να μιλήσει μαζί τους, όποιος ξέρει πώς να τα ακούσει, μαθαίνει την αλήθεια. Δεν κηρύττουν μάθηση και παραινέσεις, κηρύττουν τον αρχαίο νόμο της ζωής.» Και έτσι κύλησε η ιστορία μας, πως τα δέντρα μιλούν… …και έχουν συναισθήματα. Γιατί πολλά είναι αυτά που καταγράφονται στα μαγικά κουτάκια της μνήμης και του υποσυνείδητου στην ηλικία της… …σχολικής μας ζωής! Με αφορμή τη δράση του Φεστιβάλ Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Π.Ε Δυτικής Θεσσαλονίκης και την ανακοίνωση για τη δημιουργία του παραμυθιού…. Οι δημιουργοί μας ήταν έτοιμοι…. …και η Χαρά κάνει την αρχή με το "μια φορά κι έναν καιρό" …κι ο Δημήτρης βάζει το πρώτο λιθαράκι …και μέχρι να φτάσουμε στην Αλίκη και στο "ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλυτέρα", ζωντάνεψε μια ιστορία! Μια ιστορία που ξεκίνησε όπως όλες, …όμως άρχισε λίγο-λίγο να ανοίγει εκείνο το κουτάκι της φαντασίας …και το άλλο της δημιουργικότητας …αλλά κι εκείνο της σκέψης …και της ευαισθητοποίησης και του προβληματισμού και ίσως της αγωνίας για το αύριο. Και όλα αυτά άρχισαν να βγαίνουν κρυμμένα πίσω από το δέντρο της ιστορίας μας, το οποίο –αστειευόμενοι- «περιγελάσαμε» με τη φράση: «σιγά να μη το πούμε και Δεντροχρονομεταφοροδιαστημόπλοιο!!!» …και όλοι μαζί κοιταχτήκαμε και με τα μάτια μας συμφωνήσαμε! Κι έτσι, πριν κλείσει η πόρτα της ιστορίας μας, το δέντρο είχε ονοματεπώνυμο. Ναι, καλά καταλάβατε! Ένα δέντρο που μιλάει, σκέπτεται, ταξιδεύει σε φανταστικούς κόσμους, όπως αρμόζει σε ένα παραμύθι. Όταν μια ομάδα έχει διαφορετικές προσωπικότητες και χαρακτήρες, ο καθένας δίνει το δικό του λιθαράκι. Ο κάθε χαρακτήρας θα βάλει τα δικά του βιώματα και εμπειρίες γιατί μια παροιμία λέει: «Αν θες να πας γρήγορα, πήγαινε μόνος. Αν θες να πας μακριά, πήγαινε με άλλους». Και εκεί ιστορία τελειώνει και οι εικόνες άρχισαν να ξεπηδούν μέσα από κουτάκι της δημιουργικότητας και της φαντασίας … Το λευκό χαρτί αρχίζει να έχει επισκέψεις και να παίρνει ζωή και να ταξιδεύει στον κόσμο του παραμυθιού και της παιδικότητας, την οποία κανένας μας δεν πρέπει να την χάσει, …γιατί έτσι ο κόσμος μας και οι άνθρωποι θα γίνουν πιο "ωραίοι"…..

Με εκτίμηση

Οι  26 μαθητές του Στ1

1ου Δημοτικού Σχολείου Ελευθερίου-.Κορδελιού Θεσσαλονίκης

"Το δεντροχρονομεταφοροδιαστημόπλοιο" Δείτε το παραμύθι εδώ

"Ζωγραφίζω το μέλλον" Δείτε το ποίημα εδώ

Η Παμπουκίδου Αθηνά είναι Εικαστικός,  Απόφοιτος του Τμήματος Εικαστικών Και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ