Οικολογία και Αριστερά - Για τη σχέση της Φύσης με την Κοινωνία, στην κρίση και μετά, Επιμέλεια: Τ. Χοβαρδάς, Εκδόσεις νήσος/Ινστιτούτο Ν. Πουλαντζάς, Αθήνα 2014

Συλλογικό:  Γ. Καλλή, Ν. Νικήσιανη, Γ. Στάμου, Τ. Χοβαρδάς, Σ. Ψαρούδας

Επιμέλεια: Τάσος Χοβαρδάς

Εκδόσεις νήσος/Ινστιτούτο Ν. Πουλαντζάς, Αθήνα 2014

Ένα  βιβλίο που προέκυψε από τον κύκλο συζητήσεων με θέμα: Οικολογία και Αριστερά  - Για τη σχέση της φύσης με την κοινωνία στην κρίση και μετά»,  του Ομίλου «Φίλοι του Ινστιτούτου  Ν. Πουλαντζάς», στη Θεσσαλονίκη, και επικεντρώνεται  στα θεματικά πεδία: της  ανάπτυξης/αποανάπτυξης,  στις έννοιες της αρμονίας και της ισορροπίας στην οικολογία και σε παραδειγματικές εκδοχές της διαλεκτικής σχέσης κοινωνίας – φύσης.

Στα πρώτα  κείμενα αποτυπώνεται   ο διάλογος που αναπτύχθηκε ανάμεσα σε διακριτές  οπτικές, τόσο από το χώρο της αριστεράς, όσο και της οικολογίας. Καταγράφονται τα σημεία σύγκλισης και οι  κοινές θέσεις    αποανάπτυξης και  αριστεράς, που αφορούν στην κριτική του καπιταλιστικού συστήματος, της οικονομικής μεγέθυνσης και  της συσσώρευσης. Όμως  μεγαλύτερο ενδιαφέρον στις προσεγγίσεις που γίνονται,  έχει η  διατύπωση των διαφορών και τα επιχειρήματα που αναπτύσσονται  πχ  η έννοια  των  «φυσικών ορίων»,  είναι  βασική παράμετρος στην κατανόηση της αποανάπτυξης,  με οντολογική ισχύ και πολιτική χρησιμότητα, ενώ για την αριστερά  βασική  πολιτική παράμετρο αποτελεί η παραγωγική διαδικασία και  η έννοια του ορίου δεν μπορεί να αποδίδεται στη φύση, παρά στον ίδιο τον τρόπο παραγωγής.

Στα επόμενα κείμενα γίνεται αναφορά στην ισχύ οικολογικών όρων (ποικιλότητα, ισορροπία, αρμονία κλπ) και αναζητείται κατά πόσο οι έννοιες αυτές αποτυπώνουν αντικειμενικές ιδιότητες της φύσης  (κυρίαρχος περιβαλλοντισμός), ή η οικολογία προβάλλει  παρά ανακαλύπτει στη φύση και εγκαταλείποντας  τον Δαρβινικό δρόμο των σχέσεων, της αστάθμητης και αυτόνομης εξέλιξης, απομακρύνεται από την εξελικτική βιολογία  υιοθετώντας  τη διαχειριστική πρακτική,  με μόνο στόχο  την εκτίμηση της αντοχής των οικοσυστημάτων απέναντι στις ανθρώπινες παρεμβάσεις και εν τέλει, η σχέση του ανθρώπου με τη φύση να καθορίζεται ιδεολογικά από στερεότυπες έννοιες και αντιλήψεις.

Το τελευταίο κείμενο αφορά τις προστατευόμενες περιοχές,  υποστηρίζοντας  ότι η διαχείριση τους μπορεί να ενταχθεί στην ευρύτερη συζήτηση για τα «κοινά» που έχει ανοίξει.

Ο διάλογος που καταγράφεται για κρίσιμα ζητήματα της εποχής  μας, μπορεί να γίνει αφορμή για αναστοχασμό και  για νέες προσεγγίσεις