Φυσικές Επιστήμες

Από την αφύπνιση που έφερε η «Σιωπηλή Άνοιξη» της Ρέητσελ Κάρσον και τα ριζοσπαστικά κινήματα της δεκαετίας του 1960, έχουν γίνει πολλά βήματα ως σήμερα στα θέματα προστασίας του περιβάλλοντος με άξονα την εκπαίδευση. Η δεκαετία του 1970 έφερε τη θεσμοθέτηση της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης με τις Διασκέψεις του Βελιγραδίου (1975) και της Τιφλίδας (1977). Τη δεκαετία του 1980 διατυπώνεται ο όρος «αειφόρος ανάπτυξη», ενώ το 1992, στη Διάσκεψη του Ρίο, η AGENDA 21 κάνει λόγο για ένα επαναπροσδιορισμό της εκπαίδευσης προς την κατεύθυνση αυτή...

Με αφορμή απόψεις που διατυπώθηκαν στο 6ο Πανελλήνιο Συνέδριο της Πανελλήνιας Ένωσης Εκπαιδευτικών για την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση εξετάζουμε τους σκοπούς και τους στόχους της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Λαμβάνουμε υπόψη τι προβλέπουν τα κείμενα διεθνών διασκέψεων για την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση και προχωράμε σε μια επί της ουσίας συζήτηση. Συμπεραίνουμε ότι η κατανόηση των περιβαλλοντικών προβλημάτων είναι απαραίτητη για τη λύση τους, κατά συνέπεια ο ρόλος των Φυσικών Επιστημών στην Περιβαλλοντική Εκπαίδευση ήταν και είναι σημαντικός. Αλλά η γνώση από μόνη της δεν αρκεί για τη λύση των προβλημάτων. Αναζητούνται παράγοντες που λείπουν. Θεωρούμε ότι ένας από αυτούς είναι το ήθος. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, ως εκ φύσεως διαθεματικό αντικείμενο, είναι ένας πρόσφορος τόπος συνάντησης και συνεργασίας των Φυσικών Επιστημών με τις Ανθρωπιστικές και τις Κοινωνικές Επιστήμες.