Δέσποινα Σουβατζή

Με τη διάδοση του Covid-19 και της πλανητικής επιδημίας, οι ιατρικές πρακτικές έχουν αναλάβει τη διαχείριση της ζωής μας και διαπλέκονται με την πολιτική, για να μη πούμε ότι την υποκαθιστούν. Η "ιατρικοποίηση" της πολιτικής κατά την περίοδο της πανδημίας συνδέεται άμεσα πια, τόσο με την ατομική όσο και κυρίως με την κοινωνική μας ζωή.

Οι δυστοπικές ταινίες καταστροφής ίσως έχουν περιγράψει αυτό που ζήσαμε, που ζούμε σήμερα. Απώλειες, πόνο, πολύ πανικό και φόβο και με απρόβλεπτες τις εξελίξεις, εξαιτίας ενός “αόρατου εχθρού”, του κορωνοϊού. Η ζωή έρχεται να αντιγράψει την τέχνη; φαίνεται πως ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο θεαματικός, αλλά γίνεται πολλές φορές και προφητικός, ίσως γιατί το παρελθόν εμπεριέχει εν δυνάμει το μέλλον του ή καλύτερα τα δυνητικά μέλλοντα του.

Περισσότερα από τριάντα χρόνια συμπληρώνονται από την «είσοδο» της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης (Π.Ε) στο εκπαιδευτικό μας σύστημα και περίπου πάνω από μια δεκαετία  συζητάμε για  τον «αναπροσανατολισμό» της προς την εκπαίδευση για την Αειφορία (Ε.Α) και τη Βιώσιμη ανάπτυξη. Νέες αφηγήσεις – ίσως ανώφελες - για να δώσουμε νόημα και περιεχόμενο σε προσπάθειες να ξεπεραστούν δήθεν ελλείψεις και διαστρεβλώσεις από προηγούμενες λύσεις. Ελιγμοί μάλλον για να προκαλούν διαδικασίες αλλαγής χωρίς να αλλάζει τίποτα. Ποιο όμως είναι το  κεντρικό διακύβευμα?

Ζούμε την εποχή της παγκοσμιοποίησης, σε ένα κόσμο που γίνεται όλο και πιο πολύπλοκος, απροσδιόριστος και αβέβαιος, ενώ εμείς συνεχίζουμε να τον αντιλαμβανόμαστε αποσπασματικά και περιορισμένα, μέσα στο πλαίσιο της απαρχαιωμένης καρτεσιανής αντίληψης «των διαχωρισμών και των δυϊσμών» και  της Νευτώνειας μηχανιστικής λογικής - ως μοναδικό επιστημονικό πλαίσιο - «ζώντας, μάλιστα και  ως να μην υπάρχει αύριο».

Η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση από τη φύση της έχει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Όπως τα στοιχεία: της Διεπιστημονικής και Διαθεματικής προσέγγισης στη μελέτη περιβαλλοντικών και κοινωνικών ζητημάτων, την ανάπτυξη της συνεργασίας και τη συμμετοχή σε δράση στην επίλυση ενός προβλήματος.

Στη Ρόδο, στις 20 Οκτώβρη 2017, πραγματοποιήθηκε το 7ο Διεθνές Συνέδριο για τη «Διαχείριση θυμάτων καταστροφών» με  ειδικούς επιστήμονες από 11 χώρες.

Η έννοια της αειφορίας  έχει σήμερα διεισδύσει στην ατζέντα κάθε διεθνούς και εθνικής  πολιτικής. Η  αέναη ανάπτυξη ως το κύριο δομικό στοιχείο του  κυρίαρχου καπιταλιστικού συστήματος, επινόησε την αειφόρο ανάπτυξη στην αναζήτηση της ισορροπίας  ανάμεσα στην ασύδοτη οικονομία , την κοινωνία και το περιβάλλον και σε αυτή την προσπάθεια  στρατεύτηκαν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί  όπως ο ΟΗΕ, ο ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ, UNESCO,  κλπ.

Η Διεθνής Διάσκεψη για το Κλίμα (COP21) πραγματοποιείται στο Παρίσι από της 30 Νοεμβρίου και θα διαρκέσει ως την 11η Δεκεμβρίου 2015, μέσα σε  βαριά ατμόσφαιρα και σε συνθήκες υψηλής ασφάλειας, λόγω των πρόσφατων τρομοκρατικών επιθέσεων,  στην πόλη του Παρισιού.

Πρόκειται για μια σύνοδο που φιλοδοξεί να καταλήξει σε μια ιστορική συμφωνία για την καταπολέμηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη, οι συνέπειες της οποίας είναι όλο και περισσότερο ανησυχητικές (ακραία καιρικά φαινόμενα, ερημοποίηση, άνοδος της στάθμης της θάλασσας, μείωση της βιοποικιλότητας, περιβαλλοντικοί μετανάστες κ.α)

Καλοκαίρι

Και το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό, το τελευταίο  σε μια σειρά νομοθετικών ρυθμίσεων στη διάρκεια της κρίσης, στοχεύει στο να κάνει  όσο το  δυνατόν πιο «ελκυστική» τη δημόσια κτήση, στους μεγάλους επενδυτές, ξένους και ντόπιους.

Προγραμματισμένη εκχώρηση χώρων, που είναι τόποι της ζωής μας!!

Εκεί που ακουμπάει η στεριά τη θάλασσα, ο ανοιχτός ορίζοντας, το βαθύ μπλε του Αιγαίου, η εμπειρία της θάλασσας, τα καράβια για τα νησιά…